Październik 2009 - lotnictwo wojskowe i inne

Pierwsze z października.

Dassault Falcon 20, G-FRAT, FR Aviation (Cobham)

X57Q (chyba jakiś Falcon) śmignął i dla tego taka fota, przy okazji cos na rnav.

O 13:35 przeleciał na jakichś 3 kilometrach ten oto wynalazek RAF

Następnie w godzinach od 15:30 do 17:10 latał sobie taki mały AWACSIK

XS739 RAF Hawker Siddeley Dominie T1 (to ten wynalazek RAF z poprzedniego postu)

ZF485 Shorts Tucano T1

I przelatujący nad lotniskiem Hercules

Godzina słoneczka w dziurach w niebie i podczas extremespottingu ustrzeliłem takie coś.

Beech B200 Super King Air, G-FPLB

Falcon 20 G-FRAH

Falcon 20 G-FRAT powraca z Karlsruhe (Baden-Baden)

C13J Hercules (najnowsza wersja), ale robiła się już mgła i tylko takie zdjęcia

McDonell-Douglas AV-8B Harrier II (ang. harrier, pies gończy lub błotniak, ptak drapieżny) i BAe Harrier - amerykańsko-brytyjski samolot rozpoznawczy i bliskiego wsparcia. Unikalną cechą Harriera jest możliwość krótkiego i pionowego startu i lądowania V/STOL. Harrier II jest opracowaną w Stanach Zjednoczonych zmodernizowaną i unowocześnioną wersją samolotu Hawker Siddeley Harrier.

Obecnie w użyciu znajdują się amerykańskie AV-8B Harrier II i AV-8B+ Harrier II Plus produkowane początkowo przez McDonnell Douglas, a następnie Boeing Company oraz brytyjskie wersje Harrier GR.5, Harrier GR.7 i GR.9 produkowane na licencji początkowo przez British Aerospace (BAe), a następnie przez BAE Systems.
Historia rozwoju samolotu Harrier II

Początki projektu samolotu Harrier sięgają 1957 roku, kiedy w wytwórni Hawker Aircraft opracowano pierwszą maszynę zdolną do pionowego startu i lądowania Hawker P.1127, nazwaną później Kestrel (ang. pustułka). W zamierzeniu samolot miał rozwijać prędkość naddźwiękową, lecz konstruktorom nie udało się spełnić tego wymogu. Mimo to oraz krótkiego zasięgu i niewielkiego udźwigu, samolot skierowano do seryjnej produkcji i przeznaczono do zastosowań militarnych, przede wszystkim ze względu na unikalną zdolność startu z praktycznie dowolnego miejsca.

W 1973 roku ówczesny producent Harrierów British Aerospace wraz z amerykańską firmą McDonnell Douglas produkującym na licencji własną wersję samolotu AV-8A Harrier rozpoczęli opracowywanie nowego większego i lepszego samolotu oznaczonego roboczo jako AV-16A lub AV-8X napędzanego większym i mocniejszym silnikiem Rolls-Royce Pegasus 15. Nazwa robocza AV-16A wzięła się stąd, że celem projektantów było podwojenie zasięgu i udźwigu nowej maszyny w porównaniu do AV-8A. Planowano również, że nowy Harrier będzie zdolny do przekraczania bariery dźwięku.

Potencjalnym użytkownikiem nowych maszyn miały być siły zbrojne Stanów Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii, ale w 1975 roku rząd brytyjski zdecydował o wycofaniu się z projektu. Prawdopodobnym powodem decyzji Brytyjczyków były bardzo duże koszty opracowania silnika Pegasus 15, których nie chciał ponieść ani rząd brytyjski, ani amerykański. Ostatecznie zrezygnowano z projektu silnika, a cały ciężar prac rozwojowych nad samolotem spoczął na firmie McDonnell Douglas.

Jedynym użytkownikiem wcześniejszej wersji AV-8A w Stanach Zjednoczonych był Korpus Piechoty Morskiej, który bardzo cenił ówcześnie używane Harriery pierwszej generacji, będąc jednocześnie zainteresowanym ich modernizacją z naciskiem na zwiększenie zasięgu i udźwigu uzbrojenia. Firma McDonnell Douglas postanowiła kontynuować prace rozwojowe, ale nie nad nowym samolotem, ale nad znaczącą modernizacją starej maszyny oznaczonej jako AV-8B Harrier II. Chociaż nowy Harrier nie był aż tak nowoczesny jak projektowany AV-16A to został znacznie ulepszony między innymi poprzez wymianę skrzydeł i użycie do budowy płatowca materiałów kompozytowych.

Pierwszy prototyp oznaczony jako YAV-8B będący maszyną AV-8A wyposażoną w nowe skrzydło wzbił się w powietrze 9 listopada 1978 roku. Zalety nowego skrzydła były na tyle duże, że podjęto decyzję o wyprodukowaniu kolejnych czterech prototypów do dalszych testów. Dalszy postęp projektu został jednak, na wniosek rządu amerykańskiego, uzależniony od znalezienia przez firmę McDonnell Douglas kontrahenta zagranicznego na nową maszynę. Równolegle w Wielkiej Brytanii prowadzono pod kierownictwem British Aerospace modernizację Harrierów, nazywaną Big Wing Harrier (ang. wielkie skrzydło) lub Tin Wing Harrier (ang. blaszane skrzydło), od nowego większego i wykonanego z metalu skrzydła. Znalazły one zastosowanie w użytkowanych przez RAF maszynach Harrier GR.3, jednak już w 1980 roku Brytyjczycy rozpoczęli testy amerykańskiego rozwiązania AV-8B pod kątem przydatności we własnych siłach zbrojnych.
Największe zastrzeżenia dotyczyły niskiej zwrotności AV-8B uniemożliwiające skuteczną walkę powietrzną. Odpowiedzią Amerykanów było dodanie u nasady skrzydeł, tak jak w brytyjskim rozwiązaniu Big Wing Harriera, dodatkowych powierzchni wzdłuż wlotów powietrza, powodujących powstawanie zawirowań wpływających na polepszenie własności manewrowych maszyny. Dodatkowe poszerzone powierzchnie nazwano LERX od angielskiego Leading-Edge Root Extension - rozszerzenie krawędzi natarcia przy nasadzie (skrzydła).
Po zakończeniu testów strona brytyjska postanowiła powtórnie dołączyć się do projektu i zadeklarowała chęć zakupu 60 nowych maszyn. Produkcję płatowców podzielono pomiędzy wykonawców w obu państwach w taki sposób, że każda ze stron wykonywała elementy tylko dla własnych maszyn.

Pierwszy zbudowany od podstaw prototyp AV-8B wzbił się w powietrze 5 listopada 1981 roku, a pierwsza maszyna produkcyjna 29 sierpnia 1983.

AV-8B

W porównaniu z Harrierem pierwszej generacji, AV-8B różnił się bardzo wieloma elementami, zarówno zewnętrznie jak i wewnętrznie. Nowe superkrytyczne skrzydło ma o 2,69 mkw większą powierzchnię i zmniejszony z 40 stopni do 36 stopni skos. Znajdujące się na końcach skrzydeł golenie podwozia dodatkowego przesunięto w kierunku środka płata, a do budowy kadłuba użyto materiałów kompozytowych. Nowe skrzydło umożliwiło zwiększenie udźwigu uzbrojenia do 4200 kg, prawie dwukrotnie więcej w porównaniu do poprzedniej wersji. Zwiększono z czterech do siedmiu liczbę węzłów uzbrojenia, z których cztery są mokre, czyli umożliwiają podwieszenie dodatkowych zbiorników paliwa. Skrajne węzły uzbrojenia posiadają okablowanie do przenoszenia pocisków AIM-9 Sidewinder.
Jednostką napędową samolotu jest wzmocniona wersja silnika Rolls-Royce Pegasus 104 o symbolu Pegasus 105 lub budowana na licencji amerykańska wersja Pratt & Whittney F402-RR-406 o ciągu 98,1 kN z cyfrowym sterowaniem parametrami pracy. Stała końcówka do tankowania w powietrzu została zastąpiona składaną znajdującą się na lewym wlocie powietrza.
Pomimo znacznego zmniejszenia masy własnej nowej maszyny i zastosowania mocniejszego silnika, AV-8B jest o około 80 km/h wolniejszy od poprzednika, ale za to o wiele zwrotniejszy.

Zdaniem korpusu piechoty morskiej, głównego użytkownika Harrierów w Stanach Zjednoczonych, wymiana używanego w AV-8A działka ADEN kalibru 30 mm nie była konieczna, mimo stosowania nietypowej amunicji, w nowej maszynie instaluje się zasobniki z amerykańskimi działkami systemu Gatlinga GAU-12.
AV-8B został wyposażony w podwyższoną kabinę tak jak w Sea Harrierach, zapewniającą szersze pole widzenia, a kokpit został zaprojektowany od nowa i obecnie przypomina stosowany w myśliwcu F/A-18 Hornet z dużym HUD-em i systemem sterowania HOTAS.

Harrier GR.5

Brytyjski odpowiednik AV-8B, został oznaczony jako GR.5, nazwą pierwotnie zarezerwowaną dla Big Wing Harriera, który ostatecznie nie został zbudowany. Maszyna ta była bardzo podobna do amerykańskiej wersji, a różniła się tylko drobnymi szczegółami. Zmiany konstrukcyjne wprowadzone, aby zaspokoić potrzeby RAF-u były dość drogie w porównaniu do podstawowej maszyny w amerykańskiej wersji i w związku z tym krytykowane przez rząd brytyjski.

Uzbrojenie strzeleckie Harriera GR.5 stanowiło nowe działko rewolwerowe ADEN 25 kalibru 25 milimetrów, o szybkostrzelności 1850 strzałów na minutę. W pobliżu goleni podwozia, w połowie skrzydeł samolotu zainstalowano dwa dodatkowe węzły dla pocisków Sidewinder służące do samoobrony podczas działań na niskich pułapach. Wyposażenie elektroniczne i środki przeciwdziałania wrogim pociskom rakietowym były inne niż w AV-8B i pochodziły głównie od brytyjskich producentów. Pierwszy Harrier GR.5 został oblatany 30 kwietnia 1985 roku i wprowadzony do służby w 1989 zastępując starszą wersję GR.3. Zbudowano 41 egzemplarzy samolotów w wersji GR.5 i 21 w wersji GR.5A różniącej się od poprzednika w niewielkim stopniu, ale łatwiejszej do modernizacji do wersji GR.7.

Przepraszam za jakość zdjęcia, ale u mnie ciągle pada, a szkoda by było, aby kolegom i koleżankom spotterom nie pokazać tego cuda, co leciało u mnie nad domem.
Pozdrawiam wszystkich.

Falcon 20 G-FRAS startuje do swojego zadania

A to przed chwilą śmignęło mi nad domem na około 1500 metrach. Cud, że go ustrzeliłem, bo co chwilę znikał w chmurach.
F15 Eagle

Dosłownie przed chwilą przeleciał mi nad domem.
Vickers VC10 C1K XR807 ze 101 Szwadronu z Edynburga. Vickers VC-10 – brytyjski samolot pasażerski, produkowany w latach 1962-1970 przez firmę Vickers-Armstrongs. Samolot jest przystosowany do obsługi gorących i wysoko położonych lotnisk w państwach afrykańskich. Ten w służbie RAF.